Στην κυριολεξία, χιλιάδες μελέτες από το 1950 έχουν προσπαθήσει να διερευνήσουν το αν υπάρχει κάποια σχέση μεταξύ της προβαλλόμενης από τα ΜΜΕ βίας και της βίαιης συμπεριφοράς των παιδιών. Όλες οι μελέτες, εκτός από 18, έχουν απαντήσει, “ΝΑΙ”. Οι επιστημονικές ενδείξεις υπερίσχυσης του “ναι” είναι συντριπτικές. Σύμφωνα με την ΑΑΠ: “Οι εκτεταμένες ερευνητικές ενδείξεις υποδηλώνουν ότι η προβαλλόμενη μέσα από τα ΜΜΕ βία, μπορεί να συμβάλλει στο να εμφανίσουν τα παιδιά:επιθετική συμπεριφορά, απευαισθητοποίηση και απάθεια έναντι της βίας, νυχτερινούς εφιάλτες, λιγότερη ενσυναίσθηση και κατανόηση για τους άλλους, και τον φόβο μήπως τους συμβεί κάτι κακό”.
Τα στατιστικά στοιχεία που ακολουθούν δεν αφήνουν κανένα περιθώριο αμφισβήτησης της σύνδεσης της τηλεόρασης με την επιθετική, ή την βίαιη συμπεριφορά των παιδιών:
- Κατά μέσο όρο, ένα παιδί στην Αμερική θα δει στη τηλεόραση, μέχρι την ηλικία των 18 ετών, 200.000 σκηνές βίας και 16.000 φόνους.
- Τα 2/3 όλων των τηλεοπτικών προγραμμάτων περιέχουν βία.
- Στα τηλεοπτικά προγράμματα που αφορούν τα παιδιά η προβολή σκηνών βίας είναι συχνότερη από εκείνη του ενήλικα.
- Οι περισσότερες πράξεις βίας της τηλεόρασης όχι μόνο παραμένουν ατιμώρητες, αλλά συχνά συνοδεύονται και από χιούμορ. Οι συνέπειες του ανθρώπινου πόνου και της απώλειας σπανίως περιγράφονται.
- Πολλά τηλεοπτικές εκπομπές ωραιοποιούν την βία. Η τηλεόραση συχνά προβάλλει τις ενέργειες βίας ως ένα διασκεδαστικό και αποτελεσματικό τρόπο για να πάρει ένα άτομο αυτό που θέλει, χωρίς να υποστεί καμία συνέπεια.
Ακόμη και στις ταινίες κινουμένων σχεδίων και των DVD που αξιολογούνται ως κατάλληλες, η βία είναι συχνή – συχνά εμφανιζόμενη ως ένας τρόπος με τον οποίο οι καλοί ήρωες επιδιώκουν να λύσουν τα προβλήματά τους. Κάθε μεμονωμένη αμερικανική ταινία κινουμένων σχεδίων που δημιουργήθηκε από το 1937 έως το 1999 περιλαμβάνει την βία. Και το περιεχόμενο της βίας με σκοπό την πρόκληση σωματικής βλάβης ακολουθεί με τα χρόνια μια συνεχή ανοδική πορεία.
- Ακόμη και το άγριο σπάσιμο στο ξύλο των “κακών τύπων” από τους “καλούς τύπος” μεταφέρει το μήνυμα ότι η βία είναι πράξη φυσιολογική και επιτρεπόμενη. Πολλά παιδιά θα προσπαθήσουν να μοιάσουν στο παιχνίδι τους με τους ήρωες που υποδύονται τον “καλό τύπο”.
- Τα παιδιά αντιγράφουν την βία που βλέπουν στην TV. Επίσης τα ηλικίας κάτω των 8 ετών παιδιά δεν μπορούν να διακρίνουν το πραγματικό από το φανταστικό, γεγονός που τα καθιστά περισσότερο επιρρεπή στο να μάθουν και να υιοθετήσουν ως μια πραγματικότητα την βία που βλέπουν στην TV.
- Η επαναλαμβανόμενη έκθεση των παιδιών στην βία της τηλεόρασης, τα κάνει λιγότερο ευαίσθητα απέναντι στις επιπτώσεις και τον πόνο που προκαλεί αυτή στα θύματά της
- Ένας ερευνητής από το Πανεπιστήμιο του Μίσιγκαν απέδειξε ότι η παρακολούθηση της βίας από τα ΜΜΕ μπορεί να επηρεάσει αρνητικά την προθυμία της παροχής βοήθειας στα άτομα που την έχουν ανάγκη.
- Η παρακολούθηση της τηλεοπτικής βίας περιορίζει τις αναστολές και οδηγεί στην αύξηση της επιθετικής συμπεριφοράς.
Η έκθεση στην τηλεοπτική βία μπορεί να έχει και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις:
– Μια διαρκείας 15 ετών μελέτη από ερευνητές του Μίσιγκαν έδειξε ότι η σχέση της έκθεσης στην τηλεοπτική βία στην παιδική ηλικία με την επιθετική και την βίαιη συμπεριφορά συνεχίζεται και κατά την ενηλικίωση.
– Μια άλλη μελέτη που διήρκησε 17 έτη, έδειξε ότι οι έφηβοι που μεγάλωσαν παρακολουθώντας περισσότερη τηλεόραση κάθε ημέρα, είχαν μεγαλύτερη πιθανότητα να προβούν σε πράξεις βίας, σε σύγκριση με εκείνους που έβλεπαν λιγότερη τηλεόραση.
Ακόμη και η απλή ύπαρξη της TV μέσα στο σπίτι συνδέεται με περισσότερη επιθετική συμπεριφορά από τα ηλικίας 3 ετών παιδιά. Και είναι χαρακτηριστικό αυτό συμβαίνει ανεξάρτητα από τον είδος του προβαλλόμενου τηλεοπτικού προγράμματος, και από το αν το παιδί παρακολουθεί στην πραγματικότητα την τηλεόραση.